بیا بیا که شدم در غم تو سودایی
درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی
عجب عجب که برون آمدی به پرسش من
ببین ببین که چه بی‌طاقتم ز شیدایی
بده بده که چه آورده‌ای به تحفه مرا
بنه بنه بنشین تا دمی برآسایی
مرو مرو چه سبب زود زود می‌بروی
بگو بگو که چرا دیر دیر می‌آیی
نفس نفس زده‌ام ناله‌ها ز فرقت تو
زمان زمان شده‌ام بی‌رخ تو سودایی
مجو مجو پس از این زینهار راه جفا
مکن مکن که کشد کار ما به رسوایی
برو برو که چه کژ می‌روی به شیوه گری
بیا بیا که چه خوش می‌چمی به رعنایی
- مولانا، دیوان شمس
به لاک های خشک شده ی گوشه ی میزم
به بطری دوماهه ی آب معدنی نصفه کنار تختم
به کتاب خاک خورده ات روی بالشم
به روتختیِ گورخریِ لُختم
به لعنتی-نوشت های مچاله ی کنار سطل آشغالم
به دو و هفت و ده خاج خوابیده روی فرشم
به عکس های پرسنلی مُرده ها توی صندوقچه ی رمزدارم
به تارهای موی نشسته در بُرِس ام
به همین استیصال و استغفار و حوله ی حمام - به گونه های سرخم
به دوستت-ندارم گفتن های خودم سوگند
شیشه را می شکنم، فرار می کنم به سمتت.
حال خوبُ بویِ عودُ سرودِ حماسی
داستان کوتاه خیالیُ نویسنده‌های بی‌رودربایستی
عطرِ چایِ تازهُ کیکِ خوشپز
لبخند و نگاه و صحبت‌ها بس نغز
×××
صاعقه‌ای از فریاد
بازجویی پر از داد
محکوم شدن به صد طرز
قهر خشم طعنه بی‌مرز
×××
گویا باید همیشه در غم‌هایم حل باشم
بدونِ باریکه امّید، در فروید و خلسه گم شم
باید پرسه زنم در دل
در اشک و شاید مخدّر
چون بازتابِ صداقت
نباشد جز ملامت
ای وای اگر خود باشم
در حیلت ام نپیمایم
×××
وقتی دروغ مصلحت است و صواب
قبیح باشد این درون بی هنر خالی از کلام
نه هر کلام، که تنها کلام کذب
رنجش به رنجم فزون کند هر ضرب پلک.
کیستی که من
اینگونه
به اعتماد
نام خود را
با تو میگویم
کلید خانهام را
در دستات میگذارم
نان شادیهایم را
با تو قسمت میکنم
به کنارت مینشینم و
بر زانوی تو
اینچنین آرام
به خواب میروم؟
×××
کیستی که من
اینگونه بهجد
در دیار رویاهای خویش
با تو درنگ میکنم؟
احمد شاملو
آیدا در آینه
۲۹ اردیبهشت ۱۳۴۲
غرق باشی بین خوشحالی و غم ...
سردرگم میان تصمیمها ... برق چشمها ... اخمها ...
ندانی از گفتن پشیمان باشی یا از نگفتن ...
حالت تهوعات این بارهم از اضطراب باشد ...
چشمانت را بخواهی ببندی ... از ترس سرازیرشدن اشکهایت نتوانی ...
دلی شکسته باشی و دلشکسته باشی ...
در عین تنها نبودن، تنهایی دلیل غمات باشد ...
بالاخره چشمانت را ببندی ...
اشکت گونههایت را خیس کند؛ بغلتد روی لبت؛ شوریاش سهم دهانت شود ...
تنت بلرزد ... به مادرت بگویی از سرماست ... دروغ نگفته باشی ... سرمای درونت را هدف گرفته باشی ...
اشک گونههایت را خیس کند؛ بیفتد روی دلنوشتهات ... به چاپ شومینه برسانیاش ...
دلنوشتههای قدیمیات را بخوانی ... ببینی راست میگویند که تاریخ عبرت است ... کاش تاریخ زندگی خودت را زودتر مرور کردهبودی ...
بخواهی اشکت گونهاش را خیس کند ... اما فقط نصیب جادهای شود که تو را از او فرسنگها دور انداخته ...
زیر چشمت خط چشم بکشی ... با این که زشتت می کند ... که حواست باشد اشک نریزی ...
زندگی آرامت را آوار کند روی سرت ... با نگاهش و صدایش و لبخندش ...
همه چیز را دگرگونه کنی ... درست و غلط ... به هرچیزی متوسل شوی تا زندگیات را باز بسازی ... نتوانی ...
محلول قرص و سم به کارت نیاید ...
فریاد بزنی ... صدایت را نشنوی ... صدایش گوشهایت را پر کردهباشد ... گوشهایت را بشویی ... پاک نشوند ... گوش هایت را ببرّی ... به مغزت نفوذ کنند ...
خوابهای پریشانت را همواره جدی بگیری ... خوابهایت سلطانات شوند ... فروید بخوانی که ازشان سر در بیاوری ... بیشتر سردرگم شوی ...
بنگری ببینی بهخاطر خوابهایت زندگی میکنی ... با توجه به خوابهایت با آدمها رفتار میکنی ... جواب سوالاتت را خودت در خواب به خودت میدهی ...
بدانی باز هم زندگیات را وارد علامتسوال کردی ... بخاطر یک خواب ... یا شاید چند خواب ...
آن وقت انقدر قصهات دنباله دار باشد که ندانی کجا بروی نقطه سر خط.
آه این بیرون سرد است/ دعوتم نمیکنی بیایم تو؟
اتاقم دلش شکستهست/ داشت این ها را میگفت با اندوه
از چه رنجیده است میپرسم/ - ز بیرنگی دیوار و کرختی پتو
- تقصیر من نیست روزگار چنین کردهست/ - مگر نبودمت مرکز دنیا و از عشقهای تو؟
- حال بگو چه کنم که ببخشیام/ گفت گاهی ورق بزن دفتر خاطراتت رو
برگ اول ...
برگ دوم ...
برگ سوم ...
آری حق با توست،
آری دلم چرخ زدهست و بالا گرفت و پست/ تو بودی آن همیشه سنگ صبور دلخسته
اتاقکم، جهان بر قلبم گلوله باریده
بر دستم دستبند گماشته
و چشمانم را بسته
جهان برایم کوچک شدهست/ اما تو بودی همیشه برایم یک آشیانه
بی حد و مرز، عمیق، مرتفع
دستم به دامنت، پناهم بده/ که من گم شدم در این بیابان پر زَهره
درد لبخندهای زورکی از روی ترحم/زجر و سوزش رگ زدن از روی توهم
چشمکها، نگاهها، پنهانی از پشت گردن/حرمت و تقدس لمس گونه های یک زن
پر کردن یک واژه از مفهوم پرمغز/گفتنش با عطش - نفهمیده شدن - یک ضعف
پرکشیدن، دل بریدن بخاطر یک حرف/پشیمانی، قدم زدن، خون گریستن بعد اون حرف
اشک مبهم سرازیر از چشمانم
اشکی که جای کشف رازی را پر می کند بر گونه ام
لحظه ی سختِ ترکِ عادتِ عادت نمودن/تمرین روزانه ی لذت از تک پریدن
مهلت فریاد کشیدن - فریادی به عمق دل شکسته شدن/فرار غمناک یک زخمی از دوباره بازیچه شدن
سکوت های بی انتهای لب با طعم بوسه/واکنش های بی بدیل دل بی عطر بوسه
...
دخترک نگاهش به هر سو به دنبال انسان/دخترک خسته از اسم و الفاظ و القاب این و آن
دخترک خسته از تیرهای پرزهر خشم/دخترک در پی دست یابی به آرامشی نه مست
دخترک کوه دردش به حسرت نشسته/انتظار می کشد، انتظار قلبی نه خسته
دخترک عاقبت ...
دخترک عاقبت دل به دریا زد و باز با هرم طعم لبش
چشم بست، اشک دیگر نریخت، از منجلاب رست ...
گفتی به یادتم
گفتی کنارتم
گفتم توهّمه
گفتی گمان مبر
گفتم برو بِزی
گفتی چه زندگی
انفاس من تویی
گفتم ندامتی در آتیه ببین
گفتی ندامت آن، بی تو به سر برم
*****
هان!
حالا بیا ببین ...
کو آن تغزّلُ
کو آن شهادتها؟
هان!
گفتم توهّمه ...
گفتم برو بِزی...
گفتم ندامتا ...
حالا بیا ببین.
عطر کاج عطر کاج عطر کاج نفس عمیق
آفتاب طلایی حلقه های اشک شوق
دنیایِ رنگی نگاه های کودکانه
کفش قرمز پاشنه هاش
کفش مشکی تق تق صداش در سرسرای آینه کاری شده
لبخند غرور
لبخند های محو زورکی
دستمال های گلدوزی شده ریاکار
دنیای سیاه خاکستری گره ابروها
فریاد عصبانیت گلوله های داغ اشک
یاس هایم ...
یاس هایم رفته اند، نیستند، خیلی عمیق نفس کشیدم؛
حتی چشم هایم را بستم بو کشیدم عمیق و عمیق تر...
رفته اند، بدون خداحافظی، بدون یادگاری
کاش حداقل نفس هایشان را برایم می گذاشتند ...
سخن گفتم چنان چون که نباید...
رهروی محوی به گفتن، که شنیدنم نشاید...
باری...
مویه کردن، نه میسر...
پشت گریه ناله سردادن، نه ممکن ...
ضیقِ دنیا، سترِ اشکم زیرِ بالشتی که همدم...
صوتِ پرغم: دوش حمام، اختفای هق هقِ گریه...
لرزش تن از پریشانیُ... از درد... درمانی نه موجود...
تب، فشار از غصّه... اما... طبیبِ تب بُرِ پرمدعایم، نه؛ نه پیدا...
عادتِ پراشتباهِ ناگزیرم... سیطره برعمقِ گیتیِّ وجودم...
نه ارادم که شکستن، بتِ انسانیِ احساس...
آری آری... این چنینم...
من هنوزم که هنوزه... نشکستم.
