پشیمونم
از دوست‌داشتن‌ها و دلبستن‌هایم،
از تلاش‌های بی‌ثمرم برای دل‌کندن،
از دوست‌نداشتن‌های بدلِ به عادت شده،
از دوست‌نداشتن‌های اشتباه،
از حسرت‌هایم برای نگاه بودنت،
از نگاه‌هایت به دست بودنم؛
قسم می‌خورم
به توهم‌هایمان به بهشتِ عکس،
به بهشتِ وارونه‌ای که ما بود،
به عکس بودنم پسِ ذهن یه پلک،
به پیشِ ذهن بودنش یه زندگی،
به سستیِ سرمستی بوسه‌ی سرخ نخست،
که پشیمونم.
گزینه‌ها روی میزِ مذاکره است.
مذاکره برای صلح
امضای توافق نامه‌ی فقط دوست داشتن
صلح در عشق
راستی! تو می‌دانی مذاکره در عشق یعنی چه: نوشیدن جام زهرِ دوست داشتن
امضای عهدنامه ترکمانچایِ چشم دوختنم‌ات
وِتوی احساسات و تسلیم شدنِ کشورهایِ چون من
برده‌داری مدرنِ نگاهت - و ما جهان‌سومی‌هایِ بی‌منطقِ خاورِمیانه‌ی نیاز
طرف صحبتم، با هم قطارانی که ستون پنجمت هستند هم هست ...
تو که لیبرالیسم را برای من نامشروع تلقی می‌کنی و پلورالیسم، تا به حال به گوشت نخورده و من که آنارشیستِ تمام‌عیارِ درونیاتِ خودمم.
و این جنبش هنوز پابرجاست...
تظاهر نکن.
خودت باش؛ خیلی داری تلاش می‌کنی. دیگر نیازی نیست.
هنوز هم به طراوت روز تولدت در قلبم هستی.
هنوز هم دوست‌داشتنت برایم تازگی دارد.
بهانه به راهم نیاور.
توجیه نپاش.
سوسویِ کورسویِ سکوتت را به ریا ارجح‌ام. دیگر نیازی نیست.
صداقت‌هایِ زهرماری‌ات را می‌پرستم؛ همان صداقت‌هایِ دردناکِ بی‌جایت را.
اعتراف می‌کنم، دیگر عاشق نیستم.
دستم را روی اولین زخمها فشار میدادم. محکم. مصمّم. حاضر نبودم یک ذرهاش را هم از دست بدهم. حتّی یک قطره.
در زخمهای بعدی، نمیخواستم همهاش بیرون بریزد. میخواستم در من بماند، حتی اندک؛ امّا برای همیشه.
اما مگر بیش از دو دست دارم ... ؟
زخمهایی که نتوانستم رویشان را فشار دهم، تو را از من گرفتند. ذره ذره از وجودم خارجات کردند.
و تو ... و تو اگر بودی ... و دستانت اگر بود، زخمها را فشار میداد و لااقل چند قطرهی آخرت را به یادگار میبردم.
تو، تو را از من گرفتی.
حالا، دلم به اِسکارها خوش است.
به لاک های خشک شده ی گوشه ی میزم
به بطری دوماهه ی آب معدنی نصفه کنار تختم
به کتاب خاک خورده ات روی بالشم
به روتختیِ گورخریِ لُختم
به لعنتی-نوشت های مچاله ی کنار سطل آشغالم
به دو و هفت و ده خاج خوابیده روی فرشم
به عکس های پرسنلی مُرده ها توی صندوقچه ی رمزدارم
به تارهای موی نشسته در بُرِس ام
به همین استیصال و استغفار و حوله ی حمام - به گونه های سرخم
به دوستت-ندارم گفتن های خودم سوگند
شیشه را می شکنم، فرار می کنم به سمتت.
حال خوبُ بویِ عودُ سرودِ حماسی
داستان کوتاه خیالیُ نویسنده‌های بی‌رودربایستی
عطرِ چایِ تازهُ کیکِ خوشپز
لبخند و نگاه و صحبت‌ها بس نغز
×××
صاعقه‌ای از فریاد
بازجویی پر از داد
محکوم شدن به صد طرز
قهر خشم طعنه بی‌مرز
×××
گویا باید همیشه در غم‌هایم حل باشم
بدونِ باریکه امّید، در فروید و خلسه گم شم
باید پرسه زنم در دل
در اشک و شاید مخدّر
چون بازتابِ صداقت
نباشد جز ملامت
ای وای اگر خود باشم
در حیلت ام نپیمایم
×××
وقتی دروغ مصلحت است و صواب
قبیح باشد این درون بی هنر خالی از کلام
نه هر کلام، که تنها کلام کذب
رنجش به رنجم فزون کند هر ضرب پلک.
