یک پردیس

پشیمونم

از دوست‌­داشتن­‌ها و دل­بستن­‌هایم،

از تلاش­‌های بی­‌ثمرم برای دل­‌کندن،

از دوست­‌نداشتن­‌های بدلِ به عادت شده،

از دوست­‌نداشتن­‌های اشتباه،

از حسرت­‌هایم برای نگاه بودنت،

از نگاه­‌هایت به دست بودنم؛

قسم می­‌خورم

به توهم­‌هایمان به بهشتِ عکس،

به بهشتِ وارونه­‌ای که ما بود،

به عکس بودنم پسِ ذهن یه پلک،

به پیشِ ذهن بودنش یه زندگی،

به سستیِ سرمستی بوسه­‌ی سرخ نخست،

که پشیمونم.