یک پردیس

من اگر مرد بودم ...

عطش احساسات بی­مرزم را به روح زنی با نگاه نافذ - نافذ فقط برای من - تزریق می­کردم.

از چشم­هایش، عمق حیا را می­ربودم و در صندوفی محبوس می­کردم تا شرمش را در آغوش من فراموش کند.

اکسیژن نفسش را در یک بطری برای دم مرگم کنار می­گذاشتم.

روی دست­هایم بلندش می­کردم و از کنار درخت­های انار گذر می­کردیم و در بوته­های انگور مست می­شدیم.

دانه دانه، پوست انجیرها را برایش می­کندم که نکند لبش به آن حساسیت داشته باشد.

آنقدر نگرانش بودم که کابوس مرا از خواب می­برید؛ چشم می­گشودم؛ لبخندش بر رویای شیرینش را به نظاره می­نشستم و خدای را سپاس می­گفتم ...

... اما، من مرد نیستم. همان بهتر که هرکس سرجای خود نشیند ...

... من همان­ام که فیلم عاشقانه می­بینم بیش­تر خنده­ام می­گیرد ...

به قول دوستی، "مردی و نامردی، جنسیت سرش نمی­شود، معرفت که نداشته باشی، نامردی"