یک پردیس

در روایات آمده­است که ما ایرانی­ها عاشق نوستالژی کباب و کوروش و پلاک فروهریم. گاهی اما نوستالژی­ها انقدر کلاسیک و باپرستیژ شاید نباشند ... به نظر من نوستالژی یعنی ...

چاچا بودن چای­ها و لالا بودن خواب­ها و دالّی­موشک­هایِ عوض قایم­باشک،

هوس­های نه از جنس بلوغ که از جنس خواستن یک خوردنی که هنوز کارخانه­ها نساخته­اند و در آخر بسنده­کردن به پاستیل نوشابه­ای شیبا و رنگارنگ­های خوشمزه ماشین بابا،

راه شمال و آهنگ­های بنیامین و کامران و هومن و تنفر از رپ و رپ­باز،

راه شمال و هتل گل­سرخ و دختر مدیر هتل و سرکارگذاشتن­هاش و ماسه­بازی کردن­ها،

خرگوش عروسکی مهربان و هم­سن­ام، خوش­خوشی،

عشق به زیبایی و لطافت به جای برند و شیک و بالاشهر،

و زیبایی لحظاتی که با لبخندهای واقعی­ام در عکس­های غیردیجیتال ثبت می­شدند.