یک پردیس

اینک، قصد دارم کتابی معرفی کنم؛ از آقای جمالزاده.

کتاب دارالمجانین.

کتابی که به صورت خاطره‌وار، وقایعی را پیش از ورود به دارالمجانین حکایت می‌کند؛ جزییات ورود به آن‌جا را به قشنگی توضیح می‌دهد و تا یک نقطه‌ی عجیب در دارالمجانین خواننده را همراهی می‌کند.

در نحوه‌ی نوشتنِ جمالزاده، چیزی که بیشتر از همه نظر مرا به خود جلب می‌کند، استفاده‌ی چشمگیر از عبارات عامیانه، ضرب‌المثل‌ها و ابیات جالب -از شعرای بنام و گمنام- است.

دیالوگ‌ها، عجیب و غریب نیستند؛ عینِ مکالمات روزمره هستند و واقعی. اما آدم را به فکر وامی‌دارند: آن همه سال پیش، چقدر مردم مطالعه داشته‌اند. آن همه ابیات و نقل قول‌ها که از زبان مردم عامی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ در داستان‌ها نقل شده ولی در عین حال می‌تواند بازتابی از دانشِ ادبی مردم قدیم نسبت به مردمانِ زمان ما باشد.

خلاصه اینکه، کتابِ دارالمجانین را بخوانید؛ شیرین است و روان.

کتابِ فارسی شکر است٬ چند برگ بیش نیست. داستانی کوتاه و تاثیرگذار. این تاثیر که ما چگونه فارسی‌ای صحبت می‌کنیم؟!

امروز هم کتاب خلقیات ایرانیان را خریدم. این هم از جمالزاده. اگر از خواندن آن هم لذت بردم -که احتمالش زیاد است- در مورد آن هم خواهم نوشت.

فعلا دارالمجانین را بخوانید تا بعد!