یک پردیس

ما چه زمان می‌خواهیم به مغزمان، احساساتمان و روابطمان آرامش را تقدیم کنیم؟

آن‌قدر شبکه‌های غیراجتماعی اطرافمان را پر کرده که نمی‌دانیم سراغ کدام برویم. کمی رحم باید به انسانیت!

برای نمونه، آن آدم مجازی راحت‌تر اشکم را در می‌آورد تا همان آدم غیرمجازی. دیگر طوری شده که شخصیت مجازی بعضی‌ها را دوست ندارم اما واقعی‌اش را چرا؛ یا حتی برعکسش. دلم کمی انسانیت می‌خواهد.

ارتباط آدم‌ها آن‌قدر زیادتر از حد طبیعی شده که دعواهایی که نشاید رخ می‌دهد. لازم است آدم‌ها از هم دور بمانند تا تکراری نشوند. «دم دست» به چشم نیایند. هر چه روابط کاذب بین آدم‌ها بیشتر باشد احتمال بروز تضاد و اختلاف هم بین آن‌ها بیشتر است.

گاهی می‌اندیشم همین اتاق خودم از همه‌تان بهتر است. نه اذیتی دارد، نه رنگ عوض می‌کند و نه «اتیکس» ساختگی و عبث موجود در شبکه‌های غیراجتماعی را مجبور است رعایت کند.

تنفر و دوست‌داشتن‌هایم را فقط خودم بدانم خیلی بهتر است. دیگر کسی نیست که به آن دامن زند و جو دروغین بیافریند یا به مخالفت از آن بپاخیزد و بر ضعف اعصاب بیفزاید.

فقط آن کسی برای دوست‌داشتن ارزشمند است که بگردد و بگردد تا بیابدت. وگرنه، همان به در تنهایی مردن.