- ۹۶/۰۸/۲۴
- ۲ دیدگاه
امروز، در برنامه‌ای شرکت کردم که در مورد ایران بود و در نتیجه اکثر شرکت‌کنندگان ایرانی بودند. تنها امیدم این بود که با ایرانی‌هایی در اینجا آشنا شوم.
بیان ریز به ریز جزییاتی که رویت کردم خارج از حوصله من و شما است؛ اما عجیب‌ترین نکاتی که می‌توانم ذکر کنم این‌ها هستند:
من از ابتدا که آمدم اینجا، با هیچ فرد ایرانی‌ای به طور جدی در تعامل نبوده‌ام. انتظارم این بود که درک متقابلم از ایرانی‌هایی که در آن برنامه می‌بینم زیاد باشد. اما آنچه حیرتم را برانگیخت، این بود که نه با ایرانی‌هایی که ۴-۵ سال است اینجا بوده‌اند توانستم ارتباط برقرار کنم و نه ایرانی‌هایی که ۲۰-۳۰ سال است اینجا هستند.
نکته‌ی دیگری که برایم تکان‌دهنده بود، میزان «گرمی» آدم‌ها بود. در مقایسه با تمام برنامه‌هایی که در اینجا شرکت کرده‌ام، در این برنامه از همه بیشتر احساس غریبی کردم. حیرت‌زده شدم؛ اما در ته قلبم هم می‌دانستم که جامعه‌ی ایرانی، خیلی پذیرای ایرانی‌ها نیست! چرا ما ایرانی‌ها فکر می‌کنیم گرم‌ترین و به اصطلاح welcoming ترین‌هاییم؟ آنچه من در مدت اقامتم در اینجا دیده‌ام، دقیقا برخلاف این بوده است. گمان نمی‌کنم که دیگر مایل باشم در هیچ برنامه‌ی ایرانی‌ای در اینجا شرکت کنم.
- ۹۶/۰۸/۲۴
