یک پردیس

راستش نمی‌دانم چرا «اتاق من» آنقدر برایم اهمیت داشته و دارد؛ چه در خانه‌ی پیشین و چه در خانه‌ی نو. می‌توانم به جرأت بگویم که حتی ۱۰ سانتی‌متر مربع از فضای اتاقم را هم بدون فکر رها نکرده‌ام.

بسیار مشتاقم که زمانی بیابم و در طی یک سلسله نوشته راجع به جزییات اتاقم و تلاش‌هایی که برای پاره‌پاره‌ی آن کرده‌ام بنویسم. امیدوارم برای کسی سودمند افتد. من کارهایی را که برای بهبود اتاقم انجام می‌دهم، «مهندسی فضا» می‌نامم.

این مهندسی فضا نه تنها از لحاظ بصری حائز اهمیت است؛ بلکه از نظر آرامشی که به زندگی می‌بخشد ارزش دارد. درست است. گفتم آرامش. یعنی فراتر از آسایش.

آنچه متوجه شده‌ام، این است که‌ هم‌نسل‌های من مدت زیادی از عمر خود را در اتاقشان می‌گذرانند. اتاق با خانه فرق دارد و شباهت. فرق از آن جهت که‌ همه‌چیز در یک فضا قرار می‌گیرد؛ میز کار، میز آرایش، تخت و .... از طرفی محلی است برای انجام فعالیت‌های مختلف. همانطور که برای افزایش کیفیت زیستن لازم است کار و زندگی مرز مشخصی داشته باشند، در یک اتاق هم چنین مسأله‌ای صادق است. اگر درس خواندن روی تخت انجام بگیرد، خواب مختل خواهد شد. و اگر میز کار لذتبخش و انرژی‌زا نباشد، مغز ناگزیر به کار کردن روی تخت فرمان خواهد داد.

این‌ها تنها بخشی از مسائلی مهم یک اتاق است. امیدوارم فرصتش را بیابم که راجع به ایده‌ها و بهینه‌سازی‌های اتاق بنویسم.